USA by E-bike #7 – Omslag

Grand Junction CO - Douglas Pass (2.520m) - Wild Kamperen (2.090m), 97km

Het wordt een prachtige dag, ik heb er zin in. De accu’s van m’n e-Bike hebben zo hun beperkingen. Met mijn ambitie voor vandaag en morgen is mijn strategie om de eerst 2 uur (37km) zonder ondersteuning te beginnen en zo capaciteit voor de klim op de Douglas Pass en de dag erna over te houden.

Al fietsend op de ‘shoulder’ of vluchtstrook zie ik nogal wat liggen. Laatst nog een rode Kia. Deze keer een complete weekendtas met het intrigerende opschrift “Devilettes Harley”. Het is voor mij niet te doen om die op de fiets mee te nemen. Ik besluit een auto aan te houden en de tas mee te geven. De 2-baans weg waar ik sta is een wat afgelegen route waar niet veel verkeer langskomt. Het is even wachten, maar dan komt daar de eerste auto. Ik ga duidelijk op de rijstrook staan en met beide armen ruim gebaren dat ze moeten stoppen. De auto wijkt uit naar de rijstrook voor de tegenliggers. Ik doe nog een stap naar het midden toe om te laten blijken dat het mij menens is. De auto gaat op het uiterste randje van het asfalt rijden om mij vol gas te passeren. Vrouw achter het stuur. Er kom een volgende auto aan en tot mijn verbazing herhaalt dit ritueel zich. Vrouw achter het stuur. Ik krijg het gevoel dat ik als kansloze kandidaat is de tv-serie Peking Express ben beland. De derde auto. Deze mindert snelheid en stopt aan de kant. Ik loop met de tas naar de bestuurder (man), leg uit dat ik deze heb gevonden en of hij deze mee kan nemen naar het volgende dorp of zo. Geen probleem, opgelost.

Van traag stijgen gaat mijn weg nu serieus omhoog. De wind geeft mij regelmatig een zetje in de rug. Ik word langzaam ingehaald door een auto met bijrijder raampje omlaag, arm naar buiten en duim omhoog. Fietsen achter op de auto. Op een stuk waar ik mij het leplazarus aan het trappen ben, stopt een tegenligger naast mij met het raampje open en de bestuurder-op-leeftijd roept tegen mijn rood aangelopen hoofd ‘Are you OK?!’. Terwijl ik doortrap pers ik eruit ‘Yes, I am fine’. Hoe hoger (stijler) ik kom, des te uitbundiger wordt er gezwaaid. Op de top van 2.520 meter schreeuwt een man vol enthousiasme uit het raampje ‘You’ve done it!!!’.

Het was weer een hele klim. Deze keer met slechts 1 broek en 1 shirt aan. Een prettige(re) ervaring. Na de top hoef ik minutenlang niets anders te doen dan te remmen. Ik had mij voorgenomen om deze nacht te gaan wildkamperen. Op ‘Public Land’, aangegeven met bordjes, mag je gewoon je tent opzetten als je de plek bij vertrek maar zonder sporen achterlaat. Ik had op de kaart al een plekje uitgezocht. Ik draai het onverharde pad op en moet weer een stuk klimmen. Op een afstandje staat een groep wilde paarden mij met verbazing aan te kijken. Het pad wordt steeds slechter. Het laatste stuk is het afwisselend fietsen en lopen om er te komen. Dan ben ik er.

Ik ben moe en mopperig. Kamperen is dan nogal een gedoe voor mij als beginner:

• Tent opzetten: wat is de juiste plek? Zitten er (veel) mieren? Waterafvoer? Kuilen? Prikkende struiken?
• Schorpioenen: onwaarschijnlijk
• Slangen: waarschijnlijk. Komen op warmte af, binnentent goed dicht houden.
• Beren: zijn die in de buurt? Geen idee, aannemen van wel.
• Koken: i.v.m. beren geen eten in de buurt van de tent. Koken doe ik voor de zekerheid op 50m afstand. De tas met etenswaren (mijn ‘keuken’) hang ik op 100m afstand in een boom als ik klaar ben.

Van Knorr heb ik een zakje ‘rijst met kip-smaak’ dat met water aan de kook gebracht moet worden en vrij snel klaar is. Ik heb geen maatbeker en achteraf gezien heb ik te veel water opgezet. Het wordt vanavond goed gevulde soep met namaak-rijst en surrogaat kip-smaak. 

De triage voor het toetje gaat tussen stroopwafels en Tony chocolade. Tony wint het. Daar is nog het meeste van en gun ik een beer het minste. Nieuw dilemma: wat als een beer vannacht de chocolade op mijn vingers ruikt en op mijn duim begint te sabbelen? Ik besluit dat er vannacht geen beren op mijn pad komen.

Ik heb er behoefte aan om mij lekker in mijn tent terug te trekken. Het is daar nog veel te warm, zelfs als ik mijn shirt uittrek. Dan toch maar buiten op mijn kampeerstoeltje gaan zitten. Het is bijna 19u en de zon is nog warm.

Ik geniet van al het prachtige ‘niets’ om mij heen, de met natuur gevulde leegte van de omgeving. 2 keer per uur komt er heel hoog een vliegtuig over, maar dat is dan ook alles. Het is zo verlaten, dat ik mijn fiets niet op slot zet. De kans dat een beer erop wegrijdt lijkt mij nihil. Tenzij er een ontsnapte circusbeer hier rondloopt. Dat zal toch niet.

Terwijl ik een beetje rondstaar, hangt er op 2 meter afstand opeens een kolibrie voor m’n neus. We kijken elkaar verrast aan en de kolibrie vliegt naar een boom op de heuvel.

Ik word mij bewust van het ‘niet weten’. Ik heb geen idee wat het weer gaat worden, vannacht of morgen. Morgenochtend maak ik de keuze: weer verder gaan of de dag en volgende nacht nemen zoals die komt.

Wildkamperen CO - Rangely CO, 52km

Rangely CO - Salt Lake City UT, Auto 360km

Rond middernacht hoor ik een onregelmatig getik tegen het tentdoek. Alsof er een beer met een prostaatprobleem tegenaan plast. Ik hou mijn extreem felle zaklamp paraat als ik voorzichtige de tent openrits, klaar om heel hard te schreeuwen en de beer weg te jagen. Niets, maar dan ook helemaal niets te zien. Het zijn gewoon wat druppels uit een onzekere regenwolk.

Rond 4 uur begint er een regelmatig tikken van de regen. Het levert het bewustzijn van een volle blaas op. Een lege fles voorkomt dat ik de regen in moet. Ik kruip gauw weer terug in mijn warme slaapzak en doezel weg onder het genot van de tikkende regen.

De vogels laten zich horen, het begint langzaam licht te worden. Ik krijg trek, maar mijn eten hangt nog ergens verderop in een boom, als het goed is. Twijfel…door de miezerdruppels mijn tas ophalen of nog even wachten. Mijn maag wint en ik loop naar de boom toe. Ik zie mijn tas niet meer op de plek waar ik ‘m heb achtergelaten. Ik zoek de grond af naar spannende pootafdrukken, hopend op een selfie met een beer. Niets. Wel mijn tas die een paar takken lager is gezakt. Ik kook het water voor thee in mijn tent, ontbijt met stroopwafels en Cinnemon Crunch Toast Cereal.

Bij het overpeinzen wat ik zal gaan doen combineer ik de regenachtige weersvoorspelling met het onverharde pad waarover ik gekomen ben. In de winter kun je ingesneeuwd raken. Op deze plek zou ik ingeregend kunnen raken. Door de regen wordt het pad zo modderige dat het met de fiets zo onbegaanbaar is, dat ik niet terug kan totdat dat is opgedroogd. Als in de loop van de ochtend mijn tent droog is, ga ik vandaag toch maar weer verder.

Tijdens het droogproces heb ik mooi de tijd om de bergrug die dicht bij mijn tent is op te klauteren. Het uitzicht is prachtig! Ik heb goed zicht op de wilde paarden en ook op de wolken die eraan komen. Even tempo maken en de tent inpakken. Fiets beladen en ik ga op pad naar de verharde weg om vandaag in Rangely CO te komen.

Dan loopt het anders dan ik had gedacht. Na een uur fietsen heb ik contact met familie in Salt Lake City. Zij komen mij straks in Rangely CO ophalen. Voor mij nog een tweede uurtje fietsen, voor hun 4 uur rijden. Door persoonlijke omstandigheden moet ik op korte termijn terug naar Nederland.

Ik heb een maand korter gefietst dan gepland.

Ik heb voor jaren meer doorleefd dan gedacht.