USA by E-bike #6 – King Of The World!

Royal Gorge CO - Salida CO, 85km

In mijn tent was het 3 graden, buiten was het wat kouder. Wat lekker om dan warm opgekruld in mijn slaapzak te liggen. Er komt een moment dat ik er toch aan moet geloven. Warme slaapzak uit en de kou in, aankleden, tent inpakken.

Dat was om 6 uur in de ochtend. Een uurtje later zat ik op de fiets en begon mijn tocht met een afdaling van 5km. Mijn vingers waren daarvan zo koud geworden, dat ik het knopje van de camera niet meer kon bedienen. Af en toe komt de ochtendzon door de bewolking en begin ik op te warmen. De weg slingert stroomopwaarts mee met de Arkansas River. In de verte zijn telkens besneeuwde bergtoppen te zien. Toerisme is populair hier. Veel campers en sleurhutten op weg om deze zondag in de natuur door te brengen.

Ik pak wat vaker een korte pauze. Ik ben tenslotte al vroeg vertrokken en heb geen haast. Net voor Salina zie ik een andere fietser met bepakking als tegenligger. Ik schiet naar de overkant en we maken even een praatje. Hij is al 6 jaar kris-kras door de VS aan het fietsen in een soort patroon wat ik climate-control zou noemen. In de winter naar de warmere zuidelijke staten, in de zomer naar de koelere noordelijke staten. Zijn drijfveer is ‘Gestalt’, hoewel hij daar verder niet op in wil gaan wat dat voor hem betekent. Ongevraagd krijg ik een stortvloed aan informatie en adviezen van hem mee. Elkaar ‘be safe’ wensend, gaat ieder weer zijns weegs. Zo kom ik bij mijn stop in Salida aan.

Er is tijd genoeg om mij op mijn rit van morgen voor te bereiden. Gelukkig maar, de recreatieve route over de Marshall Pass blijkt afgesloten. In plaats daarvan wordt het morgen de Monarch Pass, 3.448 meter. Sneeuw?

Salina CO - Monarch Pass (3.448m) - Gunnison CO, 104km

Winter Is Coming

Er is slecht weer op komst. Eind van de ochtend begint er een sneeuwstorm die de top van Monarch Pass met 15-30cm sneeuw zal gaan bedekken.

Mijn opties zijn:

• De storm uitzitten en dan over de pas. Tenminste 3 dagen wachten. Onzeker of het weer dan beter is.
• Een andere route nemen, meer zuidelijk. 1 week extra fietsen. Onzeker of het weer daar beter is.
• Vandaag over de Monarch Pass proberen te fietsen en accepteren wanneer ik om moet keren omdat het weer het echt niet toelaat door te gaan.

De spanning is er voorafgaand aan de beslissing. Ga ik de juiste keuze maken? Wat is eigenlijk een ‘juiste keuze’ in deze situatie? ‘Do or Do Not, There is No Try’ zou Yodi zeggen.

Ik kies voor de laatste optie. Ik ga daarmee op diverse manieren de confrontatie met mijzelf aan. Onderweg verstandige beslissingen nemen vanuit V (voor TA-ers), afhankelijk zijn van hulp van anderen in geval van nood, acceptatie van dat wat groter is dan ikzelf, om er een paar te noemen.

Ik trek 2 lange broeken over elkaar aan. Later zal daar ook nog een regenbroek overheen gaan, 3 shirts met lange mouw, 3 jassen. Ik begin ook met fietshandschoenen (die dingen zonder vingers) en door de kou doe ik daar later nog een paar latex handschoenen onder aan. Ik heb even niks beters voor-handen.

Net na 7 uur vertrek ik uit Salina op bijna 2.000m hoogte. Voor mij liggen de bergen waarmee ik de uitdaging aanga. Achter mij de donkere sneeuwwolken die mij op de voet volgen.

Twee uur en 27km later zit ik op 2.950m. De lucht wordt dreigender. Op die plek sta ik mijzelf toe om te kijken of er een lift te krijgen is, voor de zekerheid, om de sneeuwstorm voor te blijven. Minutenlang blijft het muisstil op de weg. Ik doe de afweging: wachten of verder fietsen. Hoe langer ik wacht, hoe groter de kans dat ik met de fiets in de sneeuwstorm terecht kom. Ik wacht niet langer en ga toch fietsend verder. Ik loopt veel te hard van stapel, wil te snel en zie even sterretjes.

Ik spreek met mijzelf af dat ik op 3.200m hoogte even pauze mag houden. Een pauze moet wel eerst echt verdiend worden. Dat punt bereik ik na 31km. De pauze duurt 5 minuten. Het is te koud om langer stil te blijven staan. Mijn 3 lagen shirts zijn doorweekt van het zweten en de ijzige wind heeft daar vat op. Brrrr…

Weer op de fiets overleggen mijn benen met elkaar. Een kamer-enquête vinden ze niet ver genoeg gaan. Ze zijn het er unaniem over eens dat het hoofd, met al z’n rare ideeën en doelen, door middel van een Impeachment procedure zo snel mogelijk moet worden afgezet. Zo doen ze dat in Amerika! Zo ver gaat het niet komen. Het hoofd gunt de benen nog een pauze.

Na 34km zit ik op 3.350m hoogte en krijgen de benen nog een verdiende pauze van 5 minuten. Ik realiseer mij dat de wind mij tijdens de klim vrij gunstig gestemd is. Ik fiets vaak in de luwte van de berg of heb een beetje wind in de rug.

Ik ben bij de laatste bocht voor de top. Nog even doorzetten… wat ik zie tart de verwachting. Nóg een bocht, ik ben er nog niet… doorklimmen… dit is de laatste bocht… helaas… het onderstel begint heftig te protesteren bij de organisator van deze tocht… nog even volhouden, zegt de leiding… verwachtingsvol draait het stuur met de bocht mee… de topjes van 2 vlaggenmasten komen boven het randje van deze bocht tevoorschijn… dan 2 vlaggen… een gebouw… en de weg vlakt af. Water dat aan de oostkant van de top naar beneden stroomt, gaat naar de Atlantische Oceaan. Aan de westkant naar de Grote Oceaan. De Continental Divide.

‘YES!!!’ schreeuw ik tegen de top van de berg. Ik heb het gehaald. Ik ben op tijd boven. En al die tijd is het ook nog droog gebleven. Om 10:40 heb ik na 36km de top bereikt, 3.448 meter hoog. Ik heb zin om te skiën.

Buiten denk ik al warme chocolademelk te ruiken. Verbeelding en verlangen. Binnen blijken ze het (gelukkig) wel te hebben. Met moeite lukt het om met mijn bevroren vingers geld uit mijn portemonnee te pakken. Langzaam begin ik te ontdooien. Buiten smijt de wind de eerste lading van de verwachte sneeuw en hagel tegen de ramen.

Ik ga snel weer verder, voor het te glad wordt om af te dalen. Waar ik uren over gedaan heb om omhoog te komen, is in een half uur dalen weggewerkt. Bij de afdaling moet ik een paar keer stoppen omdat mijn vingers te koud zijn om de remmen nog te voelen. De tegenwind die ik aan deze kant van de berg ondervind remt mij wel wat af, maar niet voldoende. Ik rem wisselend met de voor- en achterrem om te voorkomen dat ze oververhit raken. Ja, zelfs bij deze diepvries temperaturen! Mijn snelheid onder controle houden is niet alleen verstandig vanuit het oogpunt van mijn veiligheid, maar ook omdat de hagel en sneeuw dan niet zo hard in mijn gezicht striemt.

Naarmate ik lager kom, wordt het langzaam minder koud. De hagelkorrels worden vervangen door ijsregen en vervolgens gewone regen. Ik ben op tijd laag genoeg om de echte sneeuwstorm te ontlopen. In Sargents CO is er een mogelijkheid om te lunchen. Ik neem daar de tijd voor. Ook hier eerst ontdooien en dan eten. Ik kan ook WiFi gebruiken en app naar een paar mensen mijn resultaat. Ik heb hard gewerkt, ik heb de top bereikt, ik ben trots, ik ben ontroerd.

Na een uur kondigt buiten de bliksem, donder en regen de urgentie van mijn vertrek aan. Nog ongeveer 50km te gaan om deze dag af te maken. De neerslag neemt af en de wind neemt toe.

Nog voor 16:00 check ik in. Het is nog steeds geen weer om te kamperen. In de lobby lukt het niet om met mijn bevroren vingers de sluiting van mijn helm los te krijgen. Ik vraag aan een andere gast die toevallig in de hal staat of hij het even wil doen. De man, een beer van een kerel met indrukwekkende tatoeages en piercings, schikt van mijn vraag alsof ik een oneerbaar voorstel heb gedaan. Maar hij helpt toch.

Opwarmen, eten, badderen, slapen.

Vandaag ben ik King Of The World!

Gunnison CO - Montrose CO, 104km, 2x25km gelift

Het weer blijft een grote rol spelen tijdens mijn reis en op mijn stemming. Misschien wel omdat ik daar geen controle over heb en aansluitend geen controle over hoe de dag verloopt. Het weerbericht voor vandaag lijkt niet negatief. Rond vriespunt, tegenwind en later op de dag wat neerslag.

Als ik buiten kom is het snijdend koud en er valt mot-sneeuw. Dat er een overdekte buiten-ijshockey baan naast het motel ligt, is nu minder onlogisch. Ik investeer in een paar thermo-handschoenen. De ‘warmte garantie’ blijkt voor fietsers onder deze omstandigheden van geen enkel nut te zijn, ze beschermen mijn handen slechts ‘redelijk’.

De canyon die onderdeel is van mijn route naar Montrose CO, fungeert bij iedere bocht als wind‑versterker. Met moeite kom ik daar in de laagste versnelling vooruit, op een vlakke weg. De benen sputteren luidruchtig tegen, nog vol van de inspanning op Monarch Pass gisteren. Ik stop en steek mijn duim omhoog. Na 5 minuten heb ik het koud, ben ik teleurgesteld en is mijn geduld op. Ik ga weer fietsen. Even later gebeurt hetzelfde. En dan nog een keer. Daar stopt op een gegeven moment een tegenligger op een verdrijvingsvlak midden op de weg. Mijn eerste gedachte: Wat moet ik met een tegenligger, ik ga niet terug! Ik loop naar hem toe, David. Hij was net langsgereden, is omgekeerd en teruggereden om mij voor de komende 25km een lift aan te bieden. Iedere kilometer is mooi meegenomen en ik neem zijn aanbod met beide handen aan. David is 61, woonde in Texas en is jaren geleden naar Colorado gevlucht vanwege zijn ex-vrouw. Hier had hij op een gegeven moment een date met een veel jongere vrouw en ze zijn 2 weken later getrouwd. Hij doet nu samen klussen met zijn schoonvader, die dezelfde leeftijd als David heeft. Mijn nieuwsgierigheid om hier het hele levensverhaal uit te pulken, heb ik nog net kunnen bedwingen. Er komt vandaag 25-75cm sneeuw in de bergen, uitzonderlijk voor de tijd van het jaar. David gaat daar morgen met zijn snowmobile eens flink plezier mee maken.

Op de plek waar David aan de slag moet ga ik op de fiets verder. Ik moet weer een pas over, maar minder hoog dan gisteren. Het is stug doorgaan met klimmen, even rusten en weer verder klimmen. Het venijn bij deze pas zit in de dubbele top, twin peaks. Na de eerste top komt een schitterende afdaling door een smalle canyon. Ik moet mij volledig focussen op het bochtenwerk en de gaten in de weg omzeilen. Op een vlakker stuk stop ik op een parkeervak om even bij te komen van de spanning. Daar word ik direct gepasseerd door een kleine stoet auto’s die blijkbaar tijdens mijn afdaling geduldig achter mij waren gebleven. Dan begin ik aan de beklimming van de tweede en iets hogere piek, op 2.650m. Het weer wordt niet beter, maar wat heb ik net genoten van de canyon! Ook daarna is het uitzicht met vlagen weergaloos mooi.

De afdaling vanaf de tweede piek eindigt onderaan in mijn lunchpauze bij een van‑alles‑en‑nog‑wat winkel. Verkleumd nestel ik mij aan het tafeltje dat het dichtst bij de grote houtkachel staat. De eigenaar gooit nog 3 flinke houtblokken in de kachel die heerlijk gaat snorren (de kachel, niet de eigenaar). Ik zit hier goed en begin te ontdooien.

Ik heb nu nog 50km te gaan. Dat is te overzien, vind ik.

Er is nog een laatste bergtop te bedwingen. Minder hoog, maar het is een serieuze klim voor mijn bovenbenen die sterk tegensputteren. Halverwege stop ik even om mijn benen te laten bijkomen. De harde wind en zwiepende hagel eisen hun tol. Het liefst wil ik nu meteen stoppen met fietsen en een lift proberen te krijgen. Ik sta daarvoor echter op een onhandige plek. Of is het misschien het stemmetje dat zegt ‘je moet het zelf doen’? Op dat moment stopt er voorbij mij een pick-up truck in de berm en rijdt achteruit naar mij toe. Mark stapt uit en vraag of hij mij misschien even op de top zal afzetten. Als hij doorgaat naar Montrose gaat mag hij mij ook daar afzetten, stel ik voor. Mark woont hier al zijn hele leven en dit slechte weer in dit jaargetijde is uitzonderlijk. Over 2 weken zou het weer wat beter moeten worden.

Ik word door Mark voor de deur van een voordelig en net motelletje afgezet. Het is echt nog steeds geen weer om te kamperen. Ik blijf hier tenminste 2 nachten. Benen wat rust geven en een dagje storm overslaan. De toerist uithangen.

En ik dacht dat het vandaag een saaie rit zou worden.

Montrose CO - lokaal, 45km

Een ochtend naar Black Canyon National Park en in de middag naar de bios (The Hustle).

Montrose CO - lokaal, 10km

Het is wasdag. 3 oude mannetjes in de wasserette die de was doen. Ik ben de minst grijze van de 3. Ik staar een beetje rond. De een bladert in een reclamefolder. De ander leest de bijbel, met een pet naast zich “All for JESUS”. Hij heeft roze oortjes in en aan het tikken met zijn voet, verdenk ik hem ervan dat hij tijdens het lezen naar heavy metal gospelmuziek aan het luisteren is.

Ik had zoveel ideeën en beelden in mijn hoofd van hoe deze reis zou verlopen. Het is heel anders gegaan. Niet beter of slechter, gewoon anders. Er is nog zoveel te zien en ik ben ook wel al verzadigd met dat wat ik al heb meegemaakt. De meest directe fietsroute naar Salt Lake City (SLC) gaat over de Douglas Pass die er vanmorgen nog besneeuwd bij lag en minder goed onderhouden wordt dan de Monarch Pass van een paar dagen geleden.

Morgen opnieuw kijken...

Montrose CO - Grand Junction CO, 106km

Vroeg in de ochtend was het onrustig in m’n hoofd over het vervolg van deze reis. Op de fiets met een licht rug-briesje en een beetje on-vals plat (vals plat in mijn voordeel) klaarde het hoofd op. Het was droog en een prachtig uitzicht. De drukte naast mij op de autoweg was een welkome afleiding. In het dorpje Delta heb ik even theepauze. Iemand komt mij binnen speciaal begroeten omdat hij mijn fiets zag staan. Ook een fietser, die in Colorado en Utah aan het rijden is.

Op de vluchtstrook kan ik in mijn eigen wereldje genieten. Af en toe wordt er naar mij getoeterd. Telkens iemand met fietsen op auto bevestigd. Dan steken we broederlijk de hand in de lucht. De sheriff die in de middenberm geparkeerd staat is minder uitbundig. Als ik mijn hand opsteek, kijkt hij snel de andere kant op.

In een recordtempo ben ik binnen 5 uur in Grand Junction. Hier blijf ik 2 nachten. Als de omstandigheden (weer, weg, lijf, mentaal) goed zijn, ga ik zondag uitgerust de Douglas Pass over.

Grand Junction CO - lokaal, 15km

Lekker lui in bed de ochtendkrant lezen. Even appen met mijn reis-coach (Hij-Die-Niet-Genoemd-Zal-Worden). Controleren route, weersverwachting en status van de Douglas Pass. Voor het eerst sinds weken in t-shirt gefietst om inkopen te doen (geen zorgen, ik had ook broek, sokken en schoenen aan). Fiets nakijken, vooral de remmen. E-mail administratie wegwerken. Lekker in bad liggen…

Gezonde nieuwsgierigheid naar de berg-pas morgen en mijn etappes in de komende weken!