USA by E-bike #5 – Het bijzondere van het niets

Scott City KS - Tribune KS, 85km

Koeien die een stukje met mij mee draven, een vervallen boerderij, een havik die telkens een paar telegraafpalen voor mij uit vliegt. Als er niet zoveel bijzonders is, valt op hoe bijzonder het niets is. 

Ik kom langs aardig wat begraafplaatsen die ‘in the middle of nowhere’ liggen. Ook vandaag passeer ik er een. Een vrouw in een grote auto rijdt net de begraafplaats af en moet even voor mij stoppen. Ik zie haar een beweging maken om met de rug van haar hand een paar tranen van haar wang te vegen. Het raakt mij en met 1 hand stuur ik haar een harte-groet. Ze ontvangt hem met een knikje. Het duurt nog een tijdje voordat ik haar achter mij de andere kant op hoor wegrijden op de verder verlaten weg. Zoveel bijzonders in zo’n klein gebaar.

Het volgende moment zie ik een jonge vader op de zitmotermaaier zijn tuin doen. Op schoot een baby, voor zijn voeten een kleuter in een autostoeltje. Het Amerikaanse equivalent van de Nederlandse moeder met 2 kinderen op de fiets, denk ik dan. 

Vandaag is de dag van de volgende tijdzone: Mountain Time, 8u vroeger dan in Nederland. Horloge een uurtje terug en ik voel meteen dat ik een bike-lag heb, de jet-lag voor fietsers.

Voor mijn overnachting in Tribune KS sla ik het compleet vervallen motel over en stop ik bij een guest house die mij in het vorige motel is aangeraden. Niemand. Een ander adres dan, van de routekaart. De buurvrouw daar weet te vertellen dat die B&B al jaren niet meer bestaat. Op haar aanraden ga ik naar de grocery store om naar alternatieven te vragen. Daar word ik verwezen naar een zekere Colleen. Op dat adres woont nu iemand anders en hij weet te vertellen dat Colleen ook al jaren geen B&B meer doet. Bellen naar de Hunt Club, een paar kilometer verderop. Daar is plek! Aangekomen op die locatie blijkt de man aan de telefoon zich vergist te hebben. Met wat doorvragen komt hij met Trina, uit het vorige dorp… terugfietsen en inderdaad, Trina heeft wat. Blijkt het uitgerekend om het guest house te gaan waar ik als eerste was, het aanmelden daarvoor was alleen ergens anders.

Tribune KS - Eads CO, 92km

De komende 92km zijn er geen ‘services’ op mijn route, volgens de kaart. Daar is geen woord te veel van gezegd. Er zijn slecht een paar kleine dorpjes van ±30 woningen langs een nagenoeg verlaten provinciale weg. Westwaarts fietsen levert in de ochtend een koude buik van de kille tegenwind en een warme rug van de opkomende zon.

"Toto, I've a feeling we're not in Kansas anymore." zei Dorothy in de 1939 film The Wizard of Oz. Ik fiets de staat Colorado in, waar langzaam het landschap verandert van agrarisch naar prairie. Ieder moment verwacht ik vanwege de stevige wind verzwolgen te kunnen worden door een partij tumbleweed. Drie kwartier lang zie ik mijn eindpunt voor deze dag aan de horizon. Tergend langzaam groeit dat stipje uit tot een dorp waar ik een douche en een bed zal vinden.

Eads CO - Ordway CO, 99km

Wat een lekkere dag om te fietsen, een kalme en heldere ochtend. Binnen een paar minuten rij ik weer op State Highway CO-96. Het is nog steeds rustig met het verkeer. Op een-derde van de afstand ben ik in het enige dorp met verfrissingen. Het gebouwtje van Haswell Propane heeft zijn glorietijd al ver achter zich gelaten. Bij de aanblik betwijfel ik het zelfs of het nog wel operationeel is. “He’s not like those Kentucky dog’s” hoor ik roepen, als de snuit van een zwarte labrador de deur nieuwsgierig van binnenuit openduwt. In de winkel word ik enthousiast verwelkomt. Ze hebben wat ik zoek, Pepsi en chocolade. De inrichting is op z’n zachtst gezegd ‘verrassend’ te noemen, zoals antiek en andere snuisterijen die al jaren niet zijn afgestoft. Het geheel heeft iets ontwapenends en grappigs. Ik krijg een A4-tje mee met waarschuwingen van een andere fietser m.b.t. de westelijke route. De meest in het oog springende passage daaruit zal ik hier met jullie delen:

“… if you have a small pet be sure to keep it on a short leash, there is an eagle that lives in the trees and you don’t want to loose your Best Friend.”

In 10 minuten tijd tel ik 2 tegenliggers en 1 auto die mij inhaalt. Dat is representatief voor de verkeersdrukte op deze route. Zo vervolg ik mijn weg door het vele ‘niets’ in dit deel van Colorado. Ik voel mij nietig in het immense van de omgeving en tegelijk voel ik mij er bovenuit stijgen doordat ik er op een fiets doorheen reis. “De druppel in de oceaan”, uniek en onderdeel van het geheel.

Na een heel groot deel genieten, valt het laatste uur fietsen mij zwaar. Bijna 30 graden, volle zon, het ontbreken van een plek om in de schaduw even uit te rusten, geen lunch, vermoeidheid. Blij als ook deze etappe weer is volbracht.

Ordway CO - Pueblo CO, 84km

Ik ga vroeg op pad om rond het middaguur in Pueblo te zijn. Ik kom telkens wat meer verkeer tegen op de State Highway. Vrij snel zie ik aan de horizon de besneeuwde bergtoppen van de Rocky’s opdoemen. Voor mij liggen die toppen op zo’n 5 dagen fiets-afstand. Ze voelen indrukwekkend, spannend en beangstigend aan.

Een golden retriever rent de straat over, blaffend en met bijtgrage tanden in de aanslag. Verontrustend dicht bij mijn rechterbeen. Ook deze keer kom ik er nog zonder kleerscheuren, of erger, vanaf.

Bij wegwerkzaamheden is er slechts één rijstrook beschikbaar over 5km, die om-en-om gebruikt wordt. De verkeersregelaar stelt voor dat ik, als langzame fietser, maar even moet omrijden, 15km. Dat zou veiliger zijn. Ik laat hem weten dat ik dat echt niet van plan ben en dat ik zelf wel op de groepjes passerende auto’s zal letten. Na een paar honderd meter al kan ik probleemloos op de nieuw gelegde linkerbaan fietsen waar ik alle ruimte heb en niemand tot last ben. Halverwege is er een verkeersregelaar die het bord ‘Slow’ naar mij toe draait. Ik roep naar haar dat ik echt niet veel langzamer kan. Ze moet lachen. Het bord was niet voor mij bedoeld, maar om haar een beetje uit de zon te houden. 

In de buurt van Pueblo wordt mijn weg steeds meer een snelweg waar ik de hele vluchtstrook voor mijzelf heb. Na de stille wijdheid van de afgelopen weken is de drukte rondom de stad een leuke afwisseling. Ik vind er een voordelig motelletje om de komende 2 dagen lekker aan te lummelen.

Pueblo ligt op ongeveer 1.400m hoogte. Bij mij in de buurt is een ruime collectie aan junk-rood ketens. Ik kies voor iets anders dan hamburgers.

Pueblo CO - lokaal, 20km

Weinig bijzonders.

Fiets gecontroleerd en boutjes aangedraaid. 1 boutje afgebroken. Ze hebben hier heel veel van die rare 1/16”, 5/36”, etc. maten en maar een paar metrische boutjes. Gelukkig een nieuwe gevonden.

Voor mij loopt een man met een zuurstofcilinder en -masker de sportwinkel binnen. Dat vind ik niet raar, dat vind ik alleen maar heel bijzonder. Ik heb er een lange fietsbroek, hemd met lange mouwen en hoed gekocht. Bedekkend tegen de zon, maar wel luchtig. Fijner dan zonnebrand smeren. Routekaarten gevonden om de etappes door de Rocky’s uit te zoeken, aangevuld met chocolade cheesecake. 

Ik heb er wel lol in om met mijn fiets door het stadsverkeer te crossen en de mensen een beetje de stuipen op het lijf te jagen. Op een parkeerterrein zag ik een uit de kluiten gewassen auto met het wenskenteken: ‘SPLDWFE’. Ik vraag aan de bestuurster of dat voor ‘Spoiled Wife’ staat. Dat is inderdaad het geval, zegt ze trots! En ik mag er ook nog een foto van maken!

Afkoelen in een verlaten zwembad.

Nieuwsgierigheid en zin beginnen te komen om de bergen in te gaan. Nu ik die route in stukjes heb verdeeld, kan ik het beter overzien. Er zitten spannende stukken tussen. Morgen weer aan de slag!

Pueblo CO - Cañon City CO, 61km

Daar gaat ‘ie dan! Op naar de bergen. Na 2 dagen lummelen heb ik er wel weer zin in. Ik kwam de stad binnen over de snelweg, ik verlaat de stad over de snelweg. Mijn nieuwe fietsbroek en shirt voldoen goed. Er staat een stevige tegenwind, de beenspieren moeten weer even wenen aan het echte werk. Ik kom hier mijn eerste ratelslang tegen. Weliswaar platgereden op de vluchtstrook en ont-ratelt, maar toch…

Het onverharde landweggetje waar ik later overheen fiets heeft een wasbord structuur, ingesleten door de wind. Het is zoeken naar de gladdere stukjes om mijn zitbotjes te beschermen tegen het stuiteren en tegelijkertijd mijn fiets onder controle houden. De toplaag van los zand voelt glibberig aan. De omgeving is prachtig.

Ik kom nog voor de lunch bij mijn motel aan. Eigenlijk veel te vroeg om in te checken. Ik blijk echter net op tijd te zijn. Ik krijg (alweer) de laatste kamer. Er is een of andere conferentie in de stad en bijna alles is al volgeboekt. Mazzel!

Cañon City CO - Royal Gorge CO, 15km

Gisteren nog vergeten: bij receptie vroegen ze om mijn rijbewijs (om te mogen slapen moet je kunnen autorijden)

Hij, kijkend naar mijn rijbewijs: “Duitsland?”

Ik: “Nee, Nederland”

Hij: “Joesjidek!”

Ik: “Sorry?”

Hij: “Joesjiddek!”

Ik: “O, Guus Hiddink. U komt dus uit Korea!”

Ook al was het WK in 2002, Guus is nog steeds een held voor de (Zuid-)Koreanen.

Terug naar de dag van vandaag. Een lekkere frisse start om naar Salida te fietsen. Het klimmen gaat beginnen. Minder extreem dan de Appalachian Mountains. Een matrixbord kondigt aan dat er verderop sneeuwkettingen nodig zijn?!

Na 15km kom ik in iets terecht dat de term ‘dorp’ niet past. Het is een straat met alleen commerciële uitingen voor tours als rafting, bungeejumping en zip-line. Op de gok kijk ik of ik nog met een zip-line tour mee kan. 

Een half uur later sta ik klaar in een ‘harnas’ om aan een staalkabel naar beneden te zoeven. Zo zweef ik met het groepje een aantal keren door de lucht. Na afloop word ik door een jong stel gevraagd of ik mee wil rijden om de Gorge Bridge te bekijken. Leuk! Ter plekke worden we even op een hagelbui getrakteerd. Wanneer ik terug ben, ga ik naar een KOA-camping en begin aan de uitdaging om mijn tent op te zetten in de wind. Toch lukt mij dat vrij aardig. Binnen is het best knus en een 2-persoons tent blijkt net groot genoeg voor 1 persoon.

Morgen alsnog Salida zien te bereiken.