Je bent er zo!
Gewoon op vrijdag aan het einde van de werkdag je fietsjes in de auto gooien, rijden naar Rotterdam, daar op de boot stappen en tijdens het diner glijdt de boot van de kade op weg naar Hull in de United Kingdom.
Nog even aan de bar een drankje en dan de kooi in. Lekker slapen en compleet uitgerust ben je vroeg in de ochtend de volgende morgen in een andere wereld. Links rijden, bier in grote glazen en Yorshire Pudding. Waar mensen een onverstaanbaar soort Engels spreken, waar kinderen in uniformen over straat lopen en waar volwassenen in een grote boog om je heen rijden als je als fietser de eerste beklimming aangaat.
Vanaf Hull is het ongeveer 100 kilometer rijden en dan ben je in Yorkshire National Park. Het land van de schapen en de eindeloze heuvels. Ja, de Engelsen noemen het heuvels maar wij zouden het bergen noemen. Bij het eerste bordje van 20% nemen we nog enthousiast een foto. Bij 25% schrikken we nog maar na een dag fietsen zien we 15% als een verademing en plat als een afdeling.
Heerlijk land.
Leeg, stil en af en toe een lieflijk dorpje waar in de plaatselijke Inn het haardvuur knappert en de maaltijden vol met jus en room zijn. Zo hoort het. Niets geen light of verantwoord. Grote hompen vlees met lekkere dikke aardappelen. En ja, we hebben regen.... en ook een beetje wind... tegen.
De verwachtingen waren goed. Zonnetje, graadje of 20. De uitkomst is anders maar eerlijk gezegd zou het ook gek zijn als in dit landschap de zon stralend zou schijnen. Fietsen door het Yorkshire National Park met korte mouwen en een zonnebril is natuurlijk onecht.
Marco heeft een leuke route uitgezet. Over de wandelpaden. En daar zijn er duizenden van. Met een beetje goede fiets kun je daarover heen crossen. Heb je dat niet dan kun je beter gaan lopen. Maar snel gaat het allemaal niet. Het is glibberen en glijden over gladde stenen met steile beklimmingen en even zo steile afdalingen. De geplande dagafstanden worden al snel los gelaten. En eigenlijk is dat ook wel goed.
We hebben altijd tegen Santos gezegd, we zouden graag op een fiets willen rijden waar elk pad een weg voor is. Hoe klein en steil ook, een fiets zou het moeten kunnen nemen. De techniek mag eigenlijk niet de belemmerende factor zij, de mens uiteraard wel.En dat lukt aardig met de Travelmaster 3+. Wat zeg ik, dat lukt prima!
Onderweg bij de beklimming van de steile berg, de Engelsen noemen het een heuvel (!), over een smal spoor, komen we een groep fluitspelers en trommelaars tegen. Dwars door de regen en de mist sjouwen ze hun instrumenten de berg op met als doel om midden in de natuur een ode aan het landschap te brengen. Ruige jassen, dikke baarden en een hoop lol. Bij het doorkruisen van riviertjes helpen ze ons om aan de andere kant te geraken. En dat is ook fietsreizen. Je kun nog zo’n goede fiets hebben maar de hulp van lokale mensen is en blijft een mooie ervaring.
En na een paar dagen crossen op het Engelse platteland gaat de terugweg in dezelfde rust als de heenweg. Veerboot op, lekker eten, slapen en de volgende ochtend gelijk doorrijden naar ons werk... en dan nog op tijd zijn.
Wij zijn om.
Vliegen is uit, varen is in.