Namibië op de fiets: afzien, genieten en alles ertussenin

Namibië: droom of nachtmerrie?

Voor sommigen een nachtmerrie, voor anderen een droom. Voor ons absoluut het laatste. We houden van lange afstanden, lege ruimtes en eindeloze vergezichten. Namibië heeft het allemaal.

“Slapen jullie daarin? Past dat?”
Lichtgewicht kamperen is hier niet gebruikelijk. Alles is groot en stevig: 4WD’s, zware canvas tenten, hout, bijlen, bbq’s en comfortabele stoelen. Outdoorwinkels zijn een walhalla voor truckkampeerders. Maar op de fiets is het een heel ander verhaal.

Terug onderweg

Het voelt geweldig om weer op pad te zijn. In Windhoek, de hoofdstad, zien we op een zaterdag een hardloopwedstrijd én een fietsevenement. Gewoon op de hoofdweg A1, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Na 30 kilometer verlaten we het asfalt. Voor dagen zien we het niet meer terug. Gravelen dus, met een weekvoorraad eten in de tassen. Op rantsoen dus.

‘s Avonds vinden we onderdak op de veranda van een boer, waar de dag ervoor nog geslacht is. Hij komt regelmatig kijken of het wel goed gaat met ons. En eerlijk gezegd: die twijfel is niet onterecht.

Kkkkkloud…..

En niet zo’n beetje ook. We vluchten naar het slachthok, tussen de resten bloed en de zakken zout. Matjes op het beton, eten koken (pasta met een beetje saus. Echt fietsvoer). Het wordt een dolle avond.
“Ja, het waait hier anders nooit zo hard!” zeggen ze. We geloven het meteen, maar daar hebben we weinig aan.
Lekke banden, wind en een weg die op de foto’s idyllisch oogt, maar in werkelijkheid een bonkige massa is. Verbeten gezichten horen erbij. Zo kom je altijd verder dan een minuut geleden.

De Gamsbergpas

Op 1850 meter hoogte voelen we ons even op de top van de wereld. De beklimming gaat door ontelbare rivierbeddingen: stijl omlaag en weer stijl omhoog. Zand en stenen vliegen onder de wielen vandaan. Eenmaal boven trekken we een trui aan en genieten van het uitzicht. Dit soort klimmen op pure spierkracht voelt als de ultieme beloning.

Car wrecks en kou

In het eindeloze landschap worden autowrakken landmarks. Soms een wiel, soms een roestige oldtimer. Zelfs de navigatie-app geeft ze aan. Bij zo’n wrak houden we pauze.

Dan slaat het weer om: van 22 graden overdag en 10 ‘s nachts naar 14 en 2 graden. Met alleen zomerspullen betekent dat weinig slaap. Maar zodra de zon opkomt, voelt alles weer goed. Het landschap maakt alles intens: afzien en genieten tegelijk.

De Spreetshoogtepas

Volgens internet wacht ons een klim van 20%. Of dat klopt weten we niet, maar zwaar is het zeker. Toeristen rijden omhoog voor foto’s en moedigen ons enthousiast aan. Bovenop krijgen we chocolade en Oreo’s toegestopt. Dubbel genieten: een prachtige pas en chocola als beloning.

Afzien en genieten

Is fietsen afzien? Tuurlijk. Maar het goede is: alles smaakt beter onderweg. Bij een Padstall drinken we bier, hete koffie en eten taart. Een feest.

We rijden op 57 mm banden, maar hier geldt: hoe dikker hoe beter. Onderweg ontmoeten we twee fietsers op fatbikes. Ook zij moeten zwoegen. Samen vinden we een boom. En bij een boom zet je koffie. Even verhalen delen, lachen, en weer verder. Dan voelt Namibië ineens een stuk lichter.

Conclusie

Namibië is intens, zwaar en prachtig tegelijk. Afzien en geluk gaan hier hand in hand. Voor Lisette en Marco is het een droom die werkelijkheid wordt.

Bekijk de Adventure Lite