De Travelmaster 2+ in Andalusië

De gloednieuwe Travelmaster 2+ stop ik met grote zorg in de ruime fietsdoos. Hij is dan wel verzekerd, maar ik vind het allemaal maar spannend zo in het vliegtuig.

Edwin Otto
 Travelmaster 2+

Gelukkig blijkt op de binnenplaats van Hostel Triana in Sevilla dat zowel mijn fiets als die van Frank (Travelmaster 2.8) de reis prima heeft overleefd. De spanning is eraf, vanavond een cerveza met wat tapas en dan morgen op pad, we kunnen niet wachten!

De Santos is mooi opgetuigd, twee achtertassen en een stuurtas van Vaude, daar moet ik het de komende week mee doen. Warme kleding hoeft in ieder geval niet mee, de temperatuur komt de eerste dagen boven de 35 graden uit volgens de voorspelling. Die voorspelling komt uit, op de lange rechte wegen vanuit Sevilla is het zinderend heet. Een warme tegenwind en het vals-platte wegdek maakt dat de 95 kilometer van vandaag voelt als een flinke Amstel Goldrace, maar dan in de zomer. Posada Del Duende in Arcos de la Frontera komt als geroepen, binnen twee minuten na ons arriveren plonzen we het heerlijke zwembad in. Morgen begint het echte klimmen, maar voor nu zijn we al enorm tevreden.

De alleshouder wordt gevuld met een1.5 liter waterfles, nog een bidon erbij en we zijn voorlopig gezien. De thermometer staat al boven de dertig graden en er is geen wolkje aan de lucht. Dertig kilometer, dat is de eerste run naar El Bosque, een lang, recht, vals plat stuk langs de A372. Een zwoele maar stevige zomerwind blaast in het gezicht, de snelheid wordt behoorlijk getemperd. Met haar 14 versnellingen in de Rohloff naaf verstopt en geen haast maakt het ook niet uit. Er is niks geboekt, we zien wel waar we slapen. Na een koffie met lekkers (en flink wat bewonderende blikken op de fietsen) in El Bosque moeten we er dan toch echt aan geloven. De komende twintig kilometer stijgen we 1000 meter naar de ‘Puerto de el Boyar’. Door het indrukwekkende ‘Parque natural de la Sierra de Grazalema’ slingeren we langzaam omhoog. De flessen water, gevuld vanuit El Bosque, gaan er hard doorheen. “Waar is die wind als je hem nodig hebt?” Het is stil, de wind blijft hangen in het bos en auto’s zien we nauwelijks. Tientallen gieren cirkelen boven ons, als opgejaagde prooien gaat het langzaam maar zeker vooruit.

Met een bezwete high-five begroeten we het hoogste punt van vandaag. De verplichte foto van de fietsen met het bord wordt gemaakt en na de laatste slokken water genuttigd te hebben zoeven we naar beneden. De Travelmaster ligt heerlijk vast op de weg en veel te snel zitten we op het terras van Grazalema. Deze ‘Pueblo Blanco’ voelt goed. De late lunch, het sfeertje, de zware benen. Het maakt dat we onze booking.com app er maar bij pakken. Het is half vier, mooi geweest. Hotel Villa de Grazalema belooft een fantastisch uitzicht, maar vooral een heerlijk zwembad, grenzend aan de kamer. We zijn verkocht. Plonzen maar. .

Vonden we dit al een topdag, de dagen erna zijn zo mogelijk nog beter. Nu ben ik nog niet heel erg gewend aan het avontuurlijk rondfietsen in Europa, maar dit smaakt naar meer. De rode draad is de Spaanse vriendelijkheid, de sfeer, het behulpzame. De rust ook op de weg en het respect van de automobilisten naar ‘ons’ fietsers toe. Het wordt nergens vlak, maar de comfortabele 2+ maakt van elke meter een feestje. OK, ik geef toe, ik heb een keer af moeten stappen. Onderweg naar het hoogste punt van onze route, de Puerto de la Viento (jawel, de poort van de wind!) waaide het dusdanig hard dat de 11% stijging er teveel aan was. Wellicht had een iets kleiner verzet hier handig geweest. Via Ronda, El Burgo, en Ardales zijn we eerst al de prachtige Caminito del Rey gepasseerd. Deze toeristische kloof is al weken van tevoren uitverkocht en ook vandaag zijn de bussen niet aan te slepen. Twee kilometer verder is het alsof de kloof niet bestaat. De rust, de stilte en de natuurpracht, regelmatig staan we even stil om dit in ons op te nemen (OK, en misschien om een beetje uit te puffen).

De route (van Paul Benjaminse) geeft een kleine doorsteek aan ter hoogte van Antequera, dwars door de ‘Torcal de Antequera’ loopt een gravelpad richting Villenanueva. Nu houden we wel van een beetje offroad, dus die uitdaging gaan we aan. De keien liggen soms vervelend in de weg, maar het plezier is er niet minder om. Wat een machtig decor en wat een voorrecht om hier te fietsen. Of ploeteren, maar dan met een enorme grijns op ons gezicht. De fiets komt hier helemaal tot haar recht, de voorgaande zeventig kilometer zijn op slag vergeten, als kinderen in de speeltuin doorkruisen we de Torcal. Wat een dag! In Colmenar vinden we het genoeg, het stof blijft achter in de douche en met een koude Cerveza op het terras van het hotel blikken we terug op weer een mooie dag. Morgen naar de zee!

De A-7000. Dat is de weg die ons naar malaga brengt. Simpeler als vandaag kan het bijna niet, twintig kilometer omhoog, twintig kilometer omlaag. Toch is ook deze laatste dag weer een parel, het natuurpark ‘Montes de Malaga’ is een feestje om doorheen te rijden. Het is zondagochtend en voor de plaatselijke wielerhelden is deze route blijkbaar een populair trainingsrondje. “Was dat niet Alejandro?” “Nee joh, die reed gisteren nog in Lombardije?” In deze veertig kilometer zien we meer fietsers dan de vier dagen hiervoor bij elkaar. Het betekent ook dat we richting de drukte gaan. Bij Puerto del León bergen we de klimmersbenen op en gaat het met gemiddeld 5% naar beneden, twintig kilometer verderop wacht de zee. Met weemoed rijden we het laatste stuk. Het is mooi geweest, de benen zijn vermoeid, de indrukken ontelbaar, maar we willen graag nog meer. Ook het feit dat ik straks de Travelmaster 2+ weer in ga ruilen voor mijn woon-werk exemplaar stemt me treurig. Wat een belevenis, geen enkel ongemak, zowel fysiek als met de fietsen en louter positieve herinneringen. Gauw de volgende trip maar weer plannen!