Lente ochtend in de Hollandse polder

Een schamele vier graden. Meer geeft mijn fietscomputer deze ochtend niet aan. Ik ben er gelukkig goed op gekleed en dan is het alleen maar lekker..

De lucht is strak, de zon doet haar uiterste best om boven de horizon uit te piepen en de matige wind blaast schuin in mijn rug. Het voelt goed, na een kleine week 'hiken' door de prachtige natuur van Slovenië waren mijn benen wel weer toe aan de zo vertrouwde omwentelingen.

De lente is nu echt goed losgebarsten. Ganzenfamilies bevolken de weilanden, delen die met lammetjes en de -vooral in de ochtend actieve- hazen. Het haasje over inspireert blijkbaar; de drie bont gevlekte lammetjes doen een dappere poging tot lammetje over, maar dit blijkt een vak apart. Een bontgekleurde fazant kuiert sloom over het fietspad, versnelt zijn pas bij het zien van het aanstormende geweld en verdwijnt in het kniehoge gras. Ondertussen word ik belaagd door een -nog- onbekende vogelsoort, of ik even uit de buurt wil blijven van het nest. Ook de overbezorgde zwanen maken het me lastig vandaag, pikkend naar mijn Santos Trekking Lite uiten ze hun ongenoegen over mijn brutaliteit om op het fietspad te delen met de kleine zwanenkoters. In het water roeren de karpers zich ook al, het water wordt warmer, tijd om kuit te schieten.

Naast deze dierenbeslommeringen is er uiteraard ook tijd om van de fiets te genieten. Ik ben eigenlijk wel een neuroot als het om fietsen en -met name- de fietsgeluiden aankomt. Een kraakje, een klikje of een ratel kan me redelijk chagrijnig maken. Aan de andere kant kan ik ook wel enorm genieten van het grote niets, qua geluid dan. Het zoemen van de banden is het enige wat te horen is. En gelukkig heb ik met mijn fiets het ultieme geluk in handen, geen geluid te horen. Helemaal fijn zijn die kleine ideale momenten. Die momenten dat je feitelijk net zo hard fietst dan dat je wind mee hebt. Die momenten dat je geen windruis hoort en echt alleen je banden. Komt dat bekend voor?

Terwijl ik daarover denk en mijn gedachten ook weer afdwalen naar de Julische Alpen en de Soca rivier rijd ik Wassenaar alweer in. Eigenlijk scheelt het niet zoveel met vorige week, wandelen in de natuur van Slovenië of fietsen in de Hollandse polder. Het genieten van het buitenzijn is de gemene deler. En nu rijd ik naar mijn werk, een dag achter mijn bureau met een heel fijn einde, vanmiddag mag ik namelijk weer terug.