Alweer naar de Noordkaap? Maar waarom dan?

Het zal ergens halverwege de jaren '80 zijn geweest als ik bedenk dat ik wel eens op de fiets naar de Noordkaap zou kunnen gaan. Ik ben 17 jaar en fiets graag, maar nooit zo ver. Grenzen maken veel indruk op me. In het paspoort van mijn oma staan veel stempels van reizen en mijn vader ging met zijn broers op de fiets naar Luxemburg. Toen ik 14 was, mocht ik dat ook proberen. Drie dagen op de 3-versnellingsfiets van mijn moeder, een zware katoenen tent (kilo of 12 minstens), drie blikken soep en een echte degelijke primus van mijn opa mee. We haalden een stempel in mijn paspoort bij de douane. Ik was apetrots! Eindelijk had ik ook een echte douanestempel. Onbetaalbaar.

"Er is veel wind maar ik fiets rechtstreeks een ansichtkaart in

De Noordkaap blijft mijn aandacht trekken maar het komt er nooit van. Uiteindelijk kan ik in 2017 - tussen twee banen in - op de fiets ernaartoe. Het thuisfront is bezorgd, wat als…? Ik wil alleen maar fietsen. Ik doe het. Ik ga. Fietsen. Alleen. Fiets en ik. En een landkaart.

Inmiddels heb ik meer ervaring met fietsreizen, een betere uitrusting en fiets. Ik neem 25 kilo bagage, reservebanden, wat gereedschap, kleding en een beetje eten mee. Na twee dagen ben ik de grens al over en geniet van de rust om me heen. Via de Jutlandroute doorkruis ik Noord-Duitsland, dat een verrassende indruk op me maakt.

In Denemarken wordt het ‘echter’; meer heuvels en sporen van de geschiedenis van de Vikingen. Het weer wordt ook serieuzer, er valt best wat regen. Ik probeer te kamperen maar na een paar dagen in de stromende regen is een keer een hostel ook geen verkeerde keuze. De kamer tover ik om tot droogruimte. De volgende dag schijnt de zon weer. Ik fiets door verlaten dorpjes, over bospaden, langs voormalige spoorlijntjes en geniet van koffie uit de thermosfles. Na tien dagen ben ik al in Frederikshaven en neem de boot naar Gothenburg. In Zweden is fietsen ook al zo’n feestje. Wat een ruimte en rust. En aardige mensen die me spontaan eten aanbieden.

Ik ontmoet andere fietsers die naar de Noordkaap gaan, zij hebben meer haast. In Ostersund wil ik graag het midzomerfeest meemaken. Het is slechts 8 graden, met regen en harde wind. Ik blijf eten en eten, maar word eigenlijk ook moe. In Ristafallet huur ik een stuga en blijf daar twee nachten. Ik eet veel, slaap vooral en maak een kort wandelingetje. Toch maar een kortere etappe inlassen. Het weer is zonniger, dat doet mij goed. Nog een nacht in een pelgrimsbedje en ik kan weer uitgerust verder. De bergen worden nog hoger, ik zie de besneeuwde toppen. De grens met Noorwegen bereik ik helemaal op eigen kracht! De zon gaat weer schijnen. Ik zie een eland en een rendier! Ik stop bij Stiklestad, een bijzondere plek. Hier is Olav in 1030 vermoord. In de kathedraal in Trondheim is hij herbegraven.

Na een dagje fietsen langs de E6, kom ik op RV 17, de beroemde Kystrisksveien. Wat een mooie, fijne rustige weg is dit. De route gaat langs de kust noordwaarts. De weg wordt regelmatig onderbroken door een veerpont waar voor een fiets altijd plaats is. Als er geen veerpont is, zijn er altijd zeer imposante bruggen waar de boten onderdoor passen. Echt warm is het niet, een graad of 8, stevige wind. Vanaf Bodø neem ik de boot naar de Lofoten. Er is veel wind maar ik fiets rechtstreeks een ansichtkaart in! In Ramberg is het erg gezellig op de camping; een veld vol kleine tentjes van fietsers en wandelaars omringd door campers, caravans en huisjes. 

Na een paar dagen vaar ik over naar de Vesterålen, alweer prachtig en veel minder verkeer dan op de Lofoten. In Andenes regent het aan een stuk door en wacht ik bij de bakkerij op de boot. In Senja is de wind ineens weg en fiets ik ’s-avonds nog zo’n 40 km verder. Het wordt niet donker!

Ik ben zes weken onderweg. In Tromsø tref ik manlief weer en fietsen we samen verder. In Alta bezoeken we de rotstekeningen. Het slechte weer is voorbij. Het is ongelooflijk mooi om ons heen en zeldzaam mooi weer, de hele dag en nacht zon en nauwelijks wind. Een bijzondere ervaring! Slapen is na een dag fietsen geen enkel probleem als de zon nog schijnt. We fietsen veel verder dan we oorspronkelijk van plan waren.

Het is nog 135 km naar de Noordkaap, schitterend weer en met het klimmen valt het enigszins mee. We besluiten na het avondeten verder te trappen. We nemen de ‘Nordkapptunnelen’, bijna 7 km lang én onder de zee door. Vooraf al niet mijn favoriet, maar het lukt en ik ben blij als we aan de andere kant zijn! Na Honningsvåg is het nog 35 km stevig klimmen en dalen. De zon schijnt op de Noordkaap terwijl het ruim 350 dagen per jaar mistig is ‘boven’! De enige verkeersborden die we zien kondigen de nog af te leggen afstand aan. Nog 25, 20, 15, 10, 5, nog 500 meter… We zijn niet de enigen. De hele parkeerplaats staat vol campers en auto’s, de zon schijnt nog steeds. We fietsen achter de souvenirshop langs naar de beroemde globe. We zijn er! Het uitzicht tot aan de noordpool is voor ons recht tegen de zon in kijken. De zee zien we niet, we bevinden ons boven de wolken. De zon gaat net niet onder en klimt meteen hoger aan de hemel. Het is een fantastisch gevoel om hier te staan met de fiets!

Ik weet dan al dat ik heel graag nog een keer naar de Noordkaap wil. Op de fiets. Solo. Waarom? Ik voel mij er fijn, ik kan niet verder meer.

"Ik kampeer wild onder de middernachtzon

Zomer 2023 is het zover. Ik start in Stockholm. Goed ingepakt, goed voorbereid, ook op minder mooi weer. Nu fiets ik met navigatie. In Komoot heb ik een globale route gemaakt. Langs de Zweedse kust noordwaarts. De stad uit duurt even, dan wordt het rustiger. Minder auto’s, meer bossen. Ik word er blij van. Ik kom door kleine dorpjes, soms met een winkel waar ik wat eten kan kopen. Iedere dag controleer ik de route voor de komende dag. Soms moet er toch iets aangepast worden.

Het is heerlijk fietsen. Soms asfalt, vaak gravelwegen. Dat rijdt prima, erg rustig ook. Af en toe een auto, hier en daar een dorpje of een paar huizen. Ik vind het geen moment saai. Het is heerlijk fietsweer, een graad of 22. Zon en stapelwolken wisselen elkaar af. Dan weer bossen, dan weer open terrein met weilanden, boerderijen en dorpjes. Een regenbui duurt niet erg lang. Na Lulea wordt het nog rustiger. Ik zie de eerste rendieren en krijg eten en drinken aangeboden onderweg en op de campings. Het leuke van een winkel vind ik dat dit ook meteen een ontmoetingsplaats van locals is, net als het café en het postkantoor. Mensen vragen heel belangstellend naar mijn reis, al begrijpt niet iedereen mijn keuze om op de fiets te gaan. Op de campings zijn veel campers en caravans, tentjes zijn in de minderheid.

Af en toe een regenbui is niet heel erg. Bij wat langduriger regen overnacht ik soms in een stuga, dan kan de tent ook weer drogen. Terwijl storm ‘Hans’ het zuiden in zijn greep houdt, fiets ik onder de blauwe lucht in korte broek en T-shirt vrolijk verder. Prachtige wegen, mooi weer, ik heb echt geluk. De route gaat een stukje (vier dagen fietsen) door Finland. Hier lijkt het nog rustiger. Onderweg ontmoet ik andere fietsers en motorrijders. In Noorwegen bezoek ik wat Sami musea en plaatsen. Ik word overal heel gastvrij ontvangen en meteen weet ik dat ik nog een keer terug wil!

De laatste dag naar de Noordkaap is bekend (klim)terrein. De aankomst raakt mij weer. Wie had gedacht dat ik met 26 graden in T-shirt hier zou staan? Ik kampeer wild onder de middernachtzon.

Ruim 2200 kilometers in de benen! Bijzondere mensen ontmoet: een Zwitserse fietser met hangmat, een Russische motorrijder die zijn ontbijt met mij deelt, de Sami die een kampvuur voor de gasten maakt, een Amerikaanse wandelaar (op weg naar Tarifa…), een Canadese fietser met filmapparatuur op zonnepanelen, de camping die een vers kaneelbroodje voor mij maakt…onbetaalbaar!

De terugreis? Ik blijf een paar dagen hier. Vanuit Honningsvag neem ik de boot naar Tromso waar ik een dag doorbreng voordat ik met het vliegtuig naar huis ga.

En ja, ik ga volgend jaar weer!!