Van wielrenners naar wereldfietsers: 26.000 kilometer op de Cross Lite

Emma en Robbert verruilen hun racefiets voor een Santos Cross Lite en fietsen van het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika naar de westkust van Canada. In zeventien maanden leggen ze ruim 26.000 kilometer af. Door weer en wind, over hoge bergpassen, langs kustlijnen, dwars door uitgestrekte vlaktes en uiteindelijk door dichtbevolkte steden. Ze maken kennis met talloze culturen en worden steeds weer verrast door de gastvrijheid van de lokale bevolking.

Wat begint als een sportieve uitdaging groeit uit tot een leven op de fiets. Ook iets voor jou? Laat je inspireren door hun verhaal. En vooral door hun bijzondere foto’s!

 Robbert en Emma
 Santos Cross Lite

Emma en ik, Robbert, zijn twee fanatieke wielrenners die vanaf het vroege voorjaar tot late herfst op de fiets op pad zijn. Vaak dagritjes, maar de laatste jaren steeds vaker met een bikepacking-uitrusting, oftewel kleine tasjes en slapen in hotelletjes. We maken de overstap van de racefiets naar een sportieve reisfiets. Nog steeds snel en licht, met een racestuur en een vlotte zithouding en tegelijkertijd geschikt voor langere tochten met bepakking. Na wat korte tripjes door Zwitserland, waar we de afgelopen zeven jaar woonden, en een tocht van Zwitserland naar Nederland, zijn we er helemaal klaar voor.

Van dikke wind naar overweldigende natuur

We vliegen vanaf Amsterdam naar Buenos Aires, en vanaf daar naar Ushuaia. In dit vreemde stadje met veel toeristen die op cruises naar Antarctica gaan, bereiden we ons en onze Cross Lites voor en springen we vol frisse moed op de fiets. De eerste weken door Vuurland en het zuidelijke deel van Chili zijn in één woord samen te vatten: wind! Als Nederlanders zijn we wel wat gewend, maar dit is echt andere koek. Van shelter naar shelter en met behulp van de app Windy bepalen we de beste momenten om te fietsen. Uiteindelijk komt aan elke weg een einde en zo bereiken we Puerto Natales, een groter toeristisch stadje vanwaar we met mijn broertje en zijn vriendin een trekking door nationaal park Torres del Paine doen. Het blijkt een voorbode voor de komende zes weken, waarin hoge bergen in uitgestrekte natuur de toon zetten. Patagonië is voor ons het begin van de reis, maar blijft qua natuur een van de absolute highlights. De dagen rondom Chaltén (met de beroemde Fitz Roy) zijn fantastisch. Een flinke griep bij Emma drukt de stemming wel een beetje maar niks houdt ons tegen. Via een avontuurlijke grensovergang en twee waanzinnige bootovertochten keren we voor een tweede keer terug in Chili.

Een kleurrijke klim naar het dak van Zuid-Amerika

Over de fameuze Carretera Austral bereiken we Futaleufú, vanwaar we verder aan de Argentijnse kant naar El Bolsón en Bariloche rijden. Het wordt langzaam herfst en terug aan de Chileense zijde passeren we rood-oranje gekleurde bossen en vulkanen. Het wordt frisser, maar als je op het zuidelijk halfrond noordelijk rijdt, wordt het alleen maar warmer. Na een week rust in Santiago de Chile en Valparaíso keren we voor een laatste keer terug naar Argentinië. Via de Cristo Redentor, een reusachtig Christusbeeld op 3.800 meter boven NAP, bereiken we de stad Mendoza. Heerlijke wijnen en veel vlees geven ons nieuwe energie om lange rechte wegen te volgen tot Salta. Wijn blijft centraal staan in regio's rond Cafayate, maar het landschap wordt langzaam woestijnachtiger. Met extreme vergezichten en roodbruine steenformaties langs de Quebrada de las Conchas en Hornocal stijgen we langzaam naar extreme hoogtes: fietsen op meer dan 4.000 meter boven NAP wordt ineens de standaard.

Quebrada de las Conchas; het rode gesteente rond Cafayate in Noord Argentinie. Prachtige Ruta Escenica naar Salta

Bolivia en Peru: fietsen op hoogte en zout

Op deze hoogtes ploeteren we door Zuid-Bolivia en voltooien de "Laguna Route" om vervolgens vloeiend over de grootste zoutvlakte ter wereld te rijden: de Salar de Uyuni. In deze maanden rijden we veel over onverharde gravelwegen, op een gemiddelde hoogte tussen 3.000 en 4.000 meter boven NAP. In Bolivia zijn steden als Sucre en La Paz indrukwekkend. Eenmaal in Peru is het tot Cusco geasfalteerd, maar de natuur is zeer bijzonder. De woestijnachtige, gekleurde rotsen blijven en daarbij doen lama’s en alpaca’s hun intrede. Met name de alpaca’s die in grote getalen hun hoofden oprichten als we langsrijden geven ons altijd weer een lach op het gezicht.

Robbert op de zoutvlakte van Uyuni, een onvergetelijke ervaring om zonder gevoel van richting op zout te rijden

De Great Divide: zwaar, hoog en onvergetelijk

Na een toeristisch bezoek aan Machu Picchu beginnen we vanaf Huancavelica aan een groot deel van de Great Peru Divide. Deze populaire bikepackingroute leidt ons over onverharde wegen, ooit gebruikt voor de mijnbouw. Het is waarschijnlijk het zwaarste deel van onze reis en tegelijkertijd het meest indrukwekkende. Extreme omstandigheden in prachtige natuur. We lijden maar genieten ook enorm. Na de Great Peru Divide volgt nog een lus rond het Huascarángebergte, een prachtige afsluiter van fietsen op hoogte. Ondanks het van tijd tot tijd zeer matige wegoppervlak houden de Santossen het zonder klagen vol. Enkel en alleen een droge, krakende riem baart ons wat zorgen, maar spoiler: de riemen houden het 26.000 kilometer vol zonder noemenswaardig onderhoud.

Emma die bovenkomt op een pas zonder naam op de Huascaran loop (Peru Divide). We waren een beetje klaar met de hoogte, maar deze laatste klim was een absoluut hoogtepunt.

Van zeeniveau terug de bergen in

We nemen een pauze van de hoogte door naar de noordwestelijke kust van Peru af te dalen. In een week maken we ineens veel meer kilometers. We genieten van makkelijker fietsen, van grotere stadjes en kustplaatsen. En dus ook van meer plekjes met goede koffie, voor ons erg belangrijk. Met een briesje in de rug bereiken we de Ecuadoraanse grens, vanwaar het weer omhoog gaat. Ecuador is een land dat haar stroom voor 90% uit hydro-elektriciteit haalt. Aangezien het erg droog is, is er tijdens ons verblijf te weinig stroom, wat resulteert in vele onderbrekingen. Uren per dag is er geen elektriciteit en aggregaten loeien in de toch vaak schitterende kleine dorpjes. Stadjes als Loja en Cuenca blijven ons absoluut bij, maar zo ook het steeds weer uitvallen van de stroom. Elk gebied heeft zijn eigen schema, dat ook weer elke week verandert. Het resulteert in een situatie waarin niemand echt meer weet wanneer er stroom zal zijn en wanneer niet. Het hindert ons niet om te genieten van het vulkaanlandschap en de extreem steile beklimmingen te overwinnen. Vanaf Quito worden we beloond met een week fietsen met Lukas, een vriend uit Zwitserland. We beseffen hoe gaaf het is om ‘live’ aan iemand te laten zien hoe ons leven er op de fiets uitziet. Aangezien Lukas ook van koffie en fietsen houdt, is dat geen moeilijke opgave.

 Colombia: wat een geweldig land

Met z’n tweeën bereiken we ons laatste Zuid-Amerikaanse land: Colombia. Op de kaart van Buitenlandse Zaken is er veel rood en oranje te zien en met bezorgde ouders thuis zijn wij er ook niet altijd gerust op. Maar diep van binnen stellen we misschien wel dat dit het gaafste land is dat we doorkruisen. De koffiecultuur gemixt met de eindeloze liefde voor de (race)fiets maken dit land echt geweldig. Als je snel overprikkeld raakt, ga er dan niet heen, want op elke straathoek staat de muziek aan. Heel hard. Maar wat een lieve mensen, wat een waanzinnige natuur. We hebben waarschijnlijk geluk met relatief weinig neerslag, maar ook met zo nu en dan een stortbui is dit een absolute aanrader.

Midden-Amerika: hitte, koloniale pracht en veel lieve mensen

Zoals bij elk land fietsen we ook hier weer verder. Panama bereiken we met een zeilbootcruise vanuit Cartagena. Met rokende en drinkende feestvierders komen we aan in Puerto Lindo, waarvandaan we in een maand naar Antigua Guatemala willen fietsen. In 2017 vierden we hier ook al samen oud en nieuw, en dus plannen we zo'n 2.000 kilometer voor de maand december. Het is veel fietsen door extreme hitte, maar landen als Costa Rica met hun diverse flora en fauna, Nicaragua met de prachtige koloniale geschiedenis en El Salvador met zulke lieve mensen houden ons op de fiets. Na een paar door vrienden gesponsorde rustdagen in Antigua is het daarna tijd voor Mexico.

 Mexico: gastvrijheid en heerlijk eten

Mexico heeft, net als Colombia, veel gebieden die oranje of rood gekleurd zijn op de kaart van Buitenlandse Zaken. Toch beleven we ook hier de enorme gastvrijheid en prachtige landschappen. Het eten springt er met kop en schouders bovenuit. Na maanden van rijst met kip is er eindelijk weer iets met echte smaak te eten. Taco’s, flauta’s, gordita’s en fajita’s: zolang je geen spicy neemt en vraagt of ze de koriander achterwege kunnen laten, is dit verreweg de beste culinaire ervaring van onze reis.

Vanaf Morelia nemen we een bus om op Baja California een tweede vriend te ontmoeten. Vanaf La Paz fietst Emanuele twee weken met ons mee, door woestijnlandschappen met prachtige kusten. Hier beginnen de Amerikanen met enorme RV’s en trailers op te duiken, maar de Mexicaanse sfeer blijft de overhand houden. Door de hitte (die er in februari al is) fietsen we van kiosk naar kiosk om daar liters cola en Electrolit te drinken. Electrolit is een soort ORS dat in kiosken en supermarkten te vinden is. Het sleept ons erdoorheen.

 De VS: verse sneeuw, steden en het besef dat de finish in zicht komt

Na van dichtbij walvissen te hebben gespot in Guerrero Negro vertrekt Emanuele weer. We beseffen dat onze reis eindig is en met de VS in zicht nemen we ons voor om de laatste maanden er extra van te genieten. Dat doen we door een lus in het zuidwesten van Amerika te fietsen. Na de grenspassage bij Mexicali bereiken we Arizona, waar het ineens weer winters wordt. Met verse sneeuw fietsen we door de rode rotsen van Sedona en Flagstaff, met uiteindelijk een witte Grand Canyon. Een enorm indrukwekkende ervaring, zo’n diepe kloof. Het meest bevalt ons Bryce Canyon, waar het veel rustiger is en de verse sneeuw op de rode rotsen een onwerkelijke aanblik geeft. Via Zion National Park en de Valley of Fire bereiken we Las Vegas, misschien wel de kers op de taart. Midden in de woestijn ligt een enorme stad met een bizarre skyline, om nog maar te zwijgen over The Strip.

Robbert en Emma met hun Cross Lites bij de Grand Canyon.

Death Valley is onze laatste woestijnervaring en met al een jaar lang relatief korte dagen van 11 tot 13 uur daglicht, zijn we heel erg toe aan het voorjaar. Bloesem, wijnranken en groene bomen. We bereiken de Eastern Sierra en via skidorpen als Mammoth Lakes en Lake Tahoe wordt het eindelijk groen. De frisse lucht doet ons enorm goed, zo ook de wat liberalere en progressievere houding van de mensen in Californië. Een bezoek aan San Francisco is daarin een hoogtepunt. Wat een fantastische stad.

Met het verlaten van San Francisco over de Golden Gate Bridge komt het einde dichterbij. Het steile op en af langs de kust houdt ons fit. In Noord-Californië ontmoeten we mijn ouders, die met een RV zelf een rondreis maken. Met wat lichtere fietsen komen we iets makkelijker vooruit, maar we nemen na een week toch weer afscheid en maken het zelf af. Een gedeelte van de Oregon Outback Trail, maar ook Portland en Olympic National Park zijn de laatste hoogtepunten van de VS voordat we met een veerboot van Port Angeles naar Victoria varen.

De finish in Canada

We hebben nog drie weken om door British Columbia te fietsen wanneer we in Victoria aankomen. We kunnen een veerboot naar Vancouver nemen, maar kiezen voor een paar prachtige omwegen. In zonnig zomerweer ontdekken we Lake Cowichan, de zuidelijke Golfeilanden rond Vancouver Island en de Sunshine Coast ten noorden van Vancouver. We komen nog steeds goed vooruit, dus we sluiten af met een bezoekje aan het toeristische Whistler. Een beer bezoekt onze tent tijdens onze laatste nacht op de camping en we doen het bijna in onze broek van angst. We laten ons echter niet tegenhouden en maken de 350 dagen in lijn vol.

Voor ons was het behalen van Vancouver een hoogtepunt, terwijl de rest van de stad geen aandacht voor ons had. Een vreemd gevoel.

Terugblik

We kunnen iedereen een avontuur als het onze aanraden. We hebben enorm genoten van de prachtige natuur, maar ook van alle avondjes in dorpen waar nooit een toerist komt. De laatste maanden overnachtten we veel bij Warmshowers-hosts, een soort Vrienden op de Fiets. In onrustige politieke tijden zagen we het echte Amerika. Maar over één ding hoefden we ons amper zorgen te maken: de kwaliteit van de fiets. Je hebt altijd wel een lekke band of een gebroken kabel, maar met een Santos kom je de wereld rond. Onze Cross Lites bewezen dat nog maar eens.