Alles achterlaten en gewoon vertrekken. Hoe doe je dat?

Het is 8 mei 2023. Nog geen maand geleden vertrokken we op onze ‘Europa’ fietsreis. Vandaag vertrekken we voor de tweede keer. Ditmaal met goede hoop dat onze nieuwe fietsen het wél aan kunnen. We hebben namelijk onze 30 jaar oude Koga’s ingeruild voor tweedehands Santos fietsen. Na een zoektocht door heel Nederland vond Martine haar parel (Travelmaster 2.8) bij Beagle Bikes in Utrecht en Maurice de zijne (Travelmaster 2.9) bij een particulier op Ameland. We vertrekken per trein naar de naar de plek waar we gebleven waren toen we onze tocht moesten staken: Trier.

Dit is hoe ons fietsavontuur begon. Maar de weg daarnaartoe was misschien nog wel spannender: onze banen opgezegd, ons huis verkocht en afscheid genomen van familie en vrienden. Dit alles met veel onzekerheid rondom de fysieke gesteldheid van Maurice die nog herstellende was van een burn-out, nog last had van naweeën van een eerder auto ongeluk en herstellende van een liesbreukoperatie vier weken voor aanvang van de trip. Zoals gezegd, was het de bedoeling om dit avontuur aan te gaan met twee oude Koga fietsen die we via Marktplaats hadden gekocht en hadden ‘omgebouwd’ tot onze ideale reiscompagnons. Natuurlijk waren we in de voorbereidende fase bij een aantal fietswinkels geweest om de perfecte stalen rossen te vinden voor ons avontuur. En steeds kwamen we uit bij de Santos fietsen. Echter, de (voor ons) hoge aanschafprijs en de lange levertijd voor nieuwe fietsen weerhielden ons ervan om toe te geven aan een Santos. We hebben veel werk gestoken in de voorbereiding van deze trip, maar achteraf kunnen we zeggen dat onze voorbereiding qua fietsen wellicht een tikkeltje naïef was, of in ieder geval niet optimaal.

Nu - ruim 8 maanden later - zijn we terug in Nederland. Wat hebben we een mooie tocht gehad en wat zijn we blij dat we na 2 weken fietsen zijn teruggegaan om onze fietsen in te ruilen voor een Santos. We konden eindelijk ‘genieten’ van het fietsen. De eerste weken van Nederland tot aan de grens van Frankrijk was meteen een goede test. Met veel regen, kou en twee onweersbuien - waarvan we met recht kunnen zeggen dat we nog nooit zo erg op onze ‘donder’ hebben gehad - waren de omstandigheden op zijn zachts gezegd niet ideaal. Het was doorzetten, maar gelukkig konden we regelmatig warm en droog slapen bij verschillende warmshowers-hosts. Toen we in de Franse Vogezen aankwamen, werd het weer beter en vanaf toen wisten we het zeker: nu we tot hier ‘overleefd’ hebben, kan niets ons nog tegenhouden. We fietsten door de Vogezen en vervolgens langs de Doubs, de Saône en de Loire naar het westen. Van tevoren hadden we een route gemaakt door heel Europa, maar deze veranderde constant door aanwijzingen van de lokale bevolking. Op deze manier kwamen we toevalligerwijs uit in Nevers, de plek waar Bernadette Soubirous opgebaard ligt: de vrouw uit Lourdes die, volgens de oude verhalen, boodschappen van Maria had ontvangen. Het klonk als een vanzelfsprekende plek om onze pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te starten. Langzaam fietsten we richting de Pyreneeën en raakten we meer en meer in vorm. Onze route was vooral gebaseerd op het zien van de mooiste plekken. Daarbij waren de  hoogtemeters van ondergeschikt belang. Dat maakte de tocht uitdagend, maar ook fantastisch mooi. Omdat we steeds weer adembenemende uitzichten hadden, hebben we deze strategie tot het einde van onze reis volgehouden.

Eenmaal de Pyreneeën overgestoken bij Saint-Jean-pied-de-Port, begon onze tocht door Spanje. Dit was even wennen, want de mooie Franse fietspaden en authentieke dorpjes maakten plaats voor autowegen en dorpen die compleet in het teken stonden van de “camino de Santiago’. Met name de “Meseta” tussen Burgos en Leon (een hoogvlakte van zo’n 200 kilometer met voornamelijk rechte zanderige wegen) vonden we taai. We beeldden ons echter in dat het voor ons niet zo erg was, aangezien we na drie dagen fietsen de overtocht hadden gemaakt: als wandelaar was je hier wel 7 tot 10 dagen mee bezig… Eenmaal in Santiago voltooiden we deel 1 van de reis, zonder een idee te hebben hoeveel delen er nog zouden volgen. We fietsten door naar Fisterra: het meest westelijke puntje van het Europese vaste land, om van daaruit via de Spaanse kust terug te fietsen naar Frankrijk. De noordkust was werkelijkwaar prachtig, met name door de imposante kliffen en ruige zee. We maakten uitstapjes naar de Picos de Europa (bergketen) waar we onze fietsen even inruilden voor de wandelschoenen.

"We deden schietgebedjes in tunnels terwijl we bijna tegen de muur geplet werden

Eenmaal in Frankrijk besloten we om het toeristische Zuid-Frankrijk in het hoogseizoen over te slaan. We fietsten naar Toulouse om van daaruit een bus naar Bolzano (Noord-Italië) te pakken. De Dolomieten bleken echter ook overspoeld met toeristen en samen met de hoge kampeerprijzen vormde dat voor ons voldoende aanleiding om ‘snel’ door te fietsen naar Oostenrijk om vanuit daar richting Slovenië te gaan.

Voor ons begon hier deel 3 van onze reis: de Balkan. Een compleet nieuwe omgeving waar we beiden nog nooit geweest waren. Toen we de Sloveense grens overstaken bleek onze verwachting onjuist te zijn: (West)-Slovenië was bijna net zo toeristisch als Italië. Maar het was er prachtig, dat dan wel. We besloten met onze volgepakte fietsen de Vršič-pas over te steken. Onze steilste klim tot nu toe, niet wetende dat dit nog maar een voorproefje was van de klimmen die we later zouden tegenkomen. Dat hebben we geweten, maar op doorzettingsvermogen en onder applaus van wielrenners kwamen we boven en vervolgden onze route langs de prachtige Soca rivier.

In tegenstelling tot de meeste fietsreizigers die we tegenkwamen, besloten we het binnenland in te trekken. We wilden namelijk heel graag door Bosnië en Herzegovina fietsen en we verwachtten in de binnenlanden meer in aanraking te komen met de ‘echte’ cultuur van de Balkan. Uiteindelijk staken we bij Bihać de grens tussen Kroatië en Bosnië en Herzegovina over. Voor het eerst tijdens deze trip hadden we het idee dat we ontzettend ver van huis waren, terwijl we hemelsbreed dichterbij zaten dan in Santiago de Compostella. We konden met niemand meer communiceren zonder translate en we waren in een totaal andere wereld terechtgekomen. De natuur is werkelijk waar adembenemend: ruig met veel bergen, bossen en mooie rivieren. De bevolking is bovendien ontzettend aardig en gastvrij. Ook de minder mooie kanten van het land werden direct goed zichtbaar, zoals de sporen van de oorlog en een groot afval probleem (echter, zoals we later zouden uitvinden kampen de hele Balkan, maar ook Griekenland en Turkije hiermee).

Een leven op de fiets zorgt voor hoge pieken en diepe dalen. Letterlijk en figuurlijk en vaak volgen deze elkaar in rap tempo op. In de Balkan zaten deze dalen hem vaak in het verkeer: het was soms echt billenknijpen. We probeerden de grote wegen zo veel mogelijk te omzeilen, maar op de weg richting Mostar ontkwamen we er niet aan. Zo’n 50 kilometer lang voelden we ons opgejaagd wild. Op de drukke tweebaanswegen met veel tunnels passeerden vrachtwagens, bussen, campers en auto’s ons vaak rakelings op volle snelheid. Onze fietsen trilden er helemaal van. We deden schietgebedjes in tunnels terwijl we bijna tegen de muur geplet werden. We besloten dan ook om toch meer ‘bergwegen’ te nemen, wat er tegelijkertijd voor zorgde dat onze tocht fysiek steeds zwaarder werd. Nadat we Sarajevo bezocht hadden, trokken we verder door Montenegro en zagen daar de mooiste natuur die we tot dan toe ooit hadden gezien in Durmitor park. We hoorden wilde zwijnen om onze tent, vonden schorpioenen onder onze tent en sliepen in een hike/bike hut om maar warm te blijven (temperatuur lag onder nul) en beter beschermd te zijn tegen de beren in het park. Langzaamaan fietsten we weer richting de kust en eenmaal bij het meer van Shkodër kwamen we weer mede-fietsers tegen. We vonden het fijn om even weer ‘onder de mensen te zijn’ en fietsten een poosje door Albanië met een aantal Duitsers. We besloten af te buigen naar het meer van Ohrid, om vervolgens via Noord-Macedonië naar Griekenland te fietsen. Het voelde gek om na de Balkan ineens weer op bekend terrein te zijn: we konden weer met de euro betalen en mensen spraken weer wat Engels. We fietsten verder richting het oosten: langs de kust richting Turkije. Griekenland stond voor ons vooral in het teken van wildkamperen op de meest prachtige plekken langs de zee. We maakten vrienden met de straathonden die we sinds Kroatië overal tegenkwamen. Meestal waren ze lief en deelden we ons eten met ze, waarna ze op hun beurt ‘s nachts rondom de tent bleven slapen om ons te ‘bewaken’. We zijn echter ook regelmatig opgejaagd en omcirkeld door een roedel van deze honden. Gelukkig waren in de meeste gevallen auto’s aanwezig die ons hielpen door richting de honden te rijden en veel gas te geven, zodat de honden schrokken, wat ons dan weer de kans gaf om te ontkomen.

Toen we eenmaal Turkije in fietsten besloten we om eerst naar de (onder fietsers) beroemde bike-academy in Lüleburgaz te gaan. Met zeven Canadezen fietsten we vervolgens naar Tekirdag en namen de boot naar Bandirma, waar we vervolgens weer een bus pakten naar Izmir om vanuit daar de zuidkust van Turkije te ontdekken. We ontmoetten wederom veel lieve mensen en kregen overal ‘cay’ (Turkse thee) aangeboden. Nog steeds werden we regelmatig opgejaagd door honden, met het verschil dat de Turkse honden over het algemeen wat groter waren (Anatolische herders). Echter, de contacten die we legden met lokale mensen en de prachtige natuur in Zuid-Turkije maakten alles meer dan goed. Het was inmiddels bijna december toen we in Antalya aankwamen en verder naar oosten fietsen was geen optie voor ons. We besloten naar Cappadocië te gaan waar we het schouwspel van honderden opstijgende ballonen in een magisch buitenaards landschap bekeken. Dit betekende ook gelijk het eind van onze Europa trip, aangezien het inmiddels te koud was om verder naar het oosten te fietsen. We namen de bus naar Istanbul om vanuit daar terug naar Amsterdam te vliegen.

Aangezien we iedereen verteld hadden dat we na een pauze in Turkije verder gingen fietsen, was het een grote verrassing om ineens weer op de stoep te staan bij het thuisfront. We merkten dat we even tijd nodig hadden om bij te komen en het was daarom een goed besluit om even een pauze in te lassen in Nederland. Terugkijkend op onze eerste lange fietsreis (tot hiervoor hadden we nog nooit een meerdaagse fietstocht gemaakt), hebben we ontzettend veel geleerd over andere culturen, fietsonderhoud, het leven in de tent met weinig tot geen voorzieningen (minimaal aantal materialen bij je, koken op een brandertje, douchen in de rivier, etc.), overgeleverd zijn aan slecht en/of koud weer, de belangrijkheid van een warming-up, cooling-down en strekken bij zo’n eenzijdige sport als fietsen, en ga zo maar door.

Zo’n tocht brengt je ook echt terug naar de basis: waar ga je vandaag heen? Wat ga je vandaag eten? Waar haal je je water vandaan? Waar ga je vannacht slapen? Deze eenvoud maakt het voor ons erg leuk en daarom hebben we besloten om onze reis te vervolgen: op 2 april vliegen we naar Bogota, Colombia om vanuit daar naar het zuiden te fietsen en hopelijk Ushuaia te bereiken. We nemen onze inmiddels vertrouwde Santos fietsen met ons mee (nadat ze wat liefde hebben gekregen in de vorm van welverdiend onderhoud) en hopen dat ze ons door heel Zuid-Amerika zullen loodsen.

Voor degenen die het leuk vinden, wij zijn te volgen via Instagram: martandmaus.onadventurebybike.